HET ROMANTISCHE HART VAN EUROPA - I
Wenen - Dresden - Leipzig - Berlijn - Düsseldorf - Weimar
In de cultuurgeschiedenis is er voortdurend sprake van een golfbeweging tussen het classicistische en het romantische. Beide zijn uitdrukking van het hoofd en het hart van de (scheppende) mens. In de 19e eeuw zal de nadruk, met name in de Duitse Landen, zo sterk op het romantische komen te liggen, dat we spreken van de periode der Romantiek.
Als reactie op het vigerende rationalisme van Verlichting en wetenschap, zouden met name in de Duitse landen filosofen en dichters als Goethe, Fichte, Schiller, Novalis en Schlegel de nadruk gaan leggen op de ontplooiing van het individu. De mens zou het hart open moeten stellen voor verwondering en het streven naar magische en mystieke ervaringen als alternatief voor het alledaagse in een onttoverde wereld. De romanticus zou hiertoe de toevlucht nemen tot geschiedenis en haar grote (literaire) traditie van tijdloze verhalen. Ook de natuur gold als inspiratiebron, van creatieve kracht tot ontzagwekkend gegeven.
Mede dankzij grote (of zoals het vanaf die tijd werd genoemd ‘geniale’) dichters ontstond er een sterk verbond tussen muziek en literatuur, dat zich in de vroeg-Romantiek met name uitte in een sterke bloei van de liedkunst en van instrumentale werken met literaire en autobiografische referenties. Daarnaast kwam de piano centraal te staan in het Europese muziekleven, leidend naar onvergankelijke pianocomposities. Met name het eerste deel van de cursus, wanneer de vroeg-romantiek (ca. 1815 tot ca. 1850) aan bod komt, zal dan ook een ode zijn aan de piano en aan de schoonheid van kamermuziek, via meesterwerken van Schubert, Mendelssohn en Schumann.
Deze cursus vormt het 1e deel van een tweeluik maar is ook zelfstandig te volgen.
